مشهدی‌ها چه محشری کردند
میدان شهدا جای سوزن انداختن نیست و تقریباً همه زائران و مجاوران حاضر در مراسم شاخه گلی در دست دارند. صدای مداحی حاج سعید حدادیان و کف زدن و صلوات فرستادن مردم در خیابان‌های اطراف هم به گوش می‌رسد:
مشهدی‌ها چه محشری کردند
همه در دست خود گل آوردند
گرچه دور از مدینه‌ایم امروز
هست نور امید، دل‌افروز
گرچه ما زائر خدا نشدیم
شکر از قافله جدا نشدیم
حج ما کوی ثامن‌الحجج است
این زیارت فزون‌تر از حج است
مشهد امروز خرم و شاد است
روز عید است، عید میلاد است
روز عید ولایت و ایمان
روز میلاد حضرت سلطان
حدادیان - که به قول خودش اگر مولودی بلد نیست ولی روضه‌خوان خوبی است - بر حسن انتخاب میدان شهدا، به عنوان مبدأ حرکت به‌سوی حرم، برشهدا هم درود می‌فرستد:
مقصد ما اگر حریم رضاست
مبدأ ما به نام آن شهداست
هیچ‌جا بی‌عَلَم نخواهم رفت
بی شهیدان حرم نخواهم رفت
و گریزی هم به بارگاه حضرت زینب(س) می‌زند که این روزها در حصار بلاست و یاد آن حرم نورانی بر مراسم روز میلاد سایه انداخته است:
می‌زند موج این شعار به لب
جان به قربان مرقد زینب
و سرود روز میلاد آغاز می‌شود:
مژده رحمت اومد از عالم بالا
پیک محبت اومد از عرش معلّی
عالم بالا ... دل مولای منه
عرش معلی ... دل مولای منه
بزرگ‌ترا یادم دادن یه راه ساده
راه ورود به قلب تو باب‌الجواده
می‌گیرم امشب ... یه برات کاظمین
وعده این جمع ... وسط صحن حسین
مردمی که دل به ولای تو سپردن
روز ولادتت برا تو گل آوردن
ای گل زهرا ... یه دعایی کن آقا
مردم ما رو ... کربلایی کن آقا

یادی از ذاکر آقا
یاد مرحوم حاج رضا انصاریان، مدیحه‌سرای آستان امام رضا(ع) و صاحب لحن زیبای صلوات خاصه، با مدیحه‌سرایی نوه آن مرحوم و پخش صلوات خاصه با نوای استاد فقید در میان خیل رضویون زنده می‌شود. حاج رضا مؤید هم از نوه مرحوم انصاریان تقدیر می‌کند.
پس از آن باز هم حدادیان سرودی می‌خواند تا مردم را برای راهی شدن به‌سوی حرم آماده کند: «قلبم و بی‌قراریِ تو/ آرزومه به یاری تو/ تو این حرم یه روزی بشم/ خادم افتخاری تو/ حرم نگو فرشته‌آباده/ بهشت من صحن گهرشاده/ کربلامون تو دستای پنجره‌فولاده/ السطان ... ابالحسن/ صاحب آب و خاک ایرانی/ امام رضا! خدایی سلطانی/ به‌به عجب شعری برات خونده کریم‌خانی/ آمدم ای شاه پناهم بده/ خط امانی ز گناهم بده/ در شب اول که به قبرم نهند/ نور از آن برق نگاهم بده».
حالا نوبت حاج احمد واعظی می‌رسد که شب میلاد هم وقتی در صحن جامع شروع به خواندن کرد، شوروحال خاصی به محفل داد. واعظی جمعیت را با چهارده بار ذکر «یا امام رضا» و «صلّ علی محمد/ امام رضا خوش آمد» و «دسته‌گل محمدی/ امام رضا خوش آمدی» به‌سوی حرم به راه می‌اندازد.

تبریک به آقا وظیفه ماست
از ابتدای خیابان شیرازی فقط خیل زائر و مجاور را می‌بینی و دسته‌گل‌هایی که به ارادت بالا گرفته‌اند. خادمان آستان قدس رضوی در پیشاپیش جمعیت حضور دارند و جلوی آنها دوچرخه‌سواری است که از یزد تا مشهد را به عشق آقایش رکاب زده است. تابلوی جلوی دوچرخه هم دیدنی است: نایب‌الزیاره شما؛ یزد-مشهد.
آقای هاشمی که از محله ابوطالب مشهد به اجتماع پیوسته است، می‌گوید: «روز میلاد آقاست و ما هم که مشهدی هستیم وظیفه‌مان است که بیاییم و خدمت آقا تبریک بگوییم.» او درباره همراه آوردن پسر کوچکش هم می‌گوید: «او هم به‌نوبه خود وظیفه دارد که بیاید و خدمت آقا تبریک بگوید. ضمن این‌که حضور در چنین اجتماعاتی در پرورش مذهبی او تأثیر دارد.»
آقای علیزاده، زائر تهرانی هم که ویلچر پسر بیمارش را در دست دارد، می‌گوید: «از قبل برای حضور در این اجتماع برنامه‌ریزی کرده بودیم و آمدن به این مراسم را برای خودمان لازم دیدیم. حاجت من شفای همه بیماران مسلمین است.»
گویا قرار است باز هم با یاد مرحوم انصاریان به‌سوی حرم بروم، چون در آن محشر جمعیت، یک هم‌کلاسی دوران دبیرستان را پیدا می‌کنم که از قضا داماد مرحوم انصاریان شده است!

بِچّه محله امام رضایُم
سرود حاج احمد واعظی که مثل همیشه زیبا و خوش‌نواست با دم «ای گل زهرا، یا امام رضا/ کعبه دل‌ها/ یا امام رضا» شروع می‌شود و با این سرود قدیمی مشهدی به اوج می‌رسد:
کِفتَرِ کهنه ایوون طِلایُم
بِچّه محله امام رضایُم
یا امام رضا مدد، یا امام رضا مدد
آقا تو گلی مو خارِ دَرِتُم
مثل ذِرّه‌ها به دور و بَرِتُم
هَمَه مِشنِسَن که مو نوکَرِتُم
یا غریب‌الغربا یار ضعیفون
جون هر کی دوست دِری دِلِمِه نسوزون
وقتی تابوت مو آمد تو حریمت
جون زهرا مادرت رو برنگردون
این شعر مشهدی‌ها را حسابی به وجد می‌آورد. حالا افتخار می‌کنم به لهجه مشهدی که همیشه مسخره‌اش می‌کنند و مسخره‌اش می‌کنیم. عجیب دارم به لهجه مشهدی‌ام افتخار می‌کنم و می‌بینم حسرت زائرانی را که تلاش می‌کنند سرود را با لهجه‌ای هر چه درست‌تر تکرار کنند.

قربون کبوترای حرمت
آرام‌آرام به مرکز میدان مغناطیس وجود علی‌بن‌موسی‌الرضا(ع) نزدیک‌تر می‌شویم و صدای گریه‌ها و ناله‌ها بلندتر می‌شود. حاج احمد به احترام حضور زائران عرب و آذری‌زبان، چند قطعه عربی و ترکی هم به همان آهنگ فارسی می‌خواند: «سِرُّ الْوُجودِ! جُد لَنا یا رضا/ نَهجُ الْخُلودِ! جُد لَنا یا رضا»؛ «جان سَنَه قربان، یا امام رضا/ شاه خراسان! یا امام رضا». یکی از مداحان دیگر از واعظی خواهش می‌کند که یک جمله هم از کربلا بگوید و حاج احمد روضه‌ای می‌خواند از گلباران طوس تا تیرباران کربلا. هرچند روضه‌خوانی در موسم شادی را نمی‌پسندم، اما این روضه رو به حرم آقا خیلی به دل می‌چسبد.
در آستانه ورود به حرم، گروه سرود ناشنوایان خراسان رضوی با سرود «قربون کبوترای حرمت/ قربون این‌همه لطف و کرمت» همراهی می‌کنند و هم‌زمان چندین کبوتر هم آزاد می‌شوند و خود را به حریم مهربانی می‌رسانند.
مراسم رضویون با گل‌باران حرم رضوی و شرکت در نماز جماعت به پایان می‌رسد و خاطره‌ای خوش، عیدی پربرکت را در ذهن‌ها باقی می‌گذارد.